Armoede, hippies en een bowlingbaan

Met al deze blogs over wat we doen en hoe geweldig we het vinden, lijkt het wel of er niets is wat hier niet leuk is. En eigenlijk is dat ook zo, op twee punten na. Allereerst is het schrijnend om te zien dat hier zo veel armoede is. We zagen het al in Bangkok, toen we de stad uit reden met de trein; sloppenwijken, golfplaten huisjes, bergen afval, mensen die hun kleding wassen in een smerige rivier en ophangen langs het spoor. Het is mogelijk om het backpackersrondje af te leggen en je ogen ervoor te sluiten, maar je hoeft niet ver te kijken om het te zien. Het is voor ons niet te begrijpen dat kinderen vanaf dat ze kunnen lopen, mee moeten werken in de 'zaak'. In hostels helpen ze mee met bedden opmaken, in restaurants werken ze van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, en op de markt staan kinderen kraampjes te runnen. En dan gaat het ook over kinderen van misschien 3 of 4 jaar. Wat voor een toekomst hebben deze kinderen? Waarschijnlijk hetzelfde als wat ze nu doen. In hetzelfde tentje werken, en later zullen hun kinderen ook mee werken.
In Nederland hebben we het over een armoedegrens en kinderarbeid. Dat is voor ons moeilijk voor te stellen, maar hier overal te zien. Een sneu gezicht. Zij zo arm, wij zo rijk. Ik wist het van tevoren, maar nu besef ik het.

Het tweede punt is meer een grapje, maar met een kern van waarheid. Een enorm nadeel aan net reizen, maar dan ook echt heel vervelend, zijn de Chinezen. Natuurlijk kan ik niet alle Chinezen over een kam scheren, dus lees in het vervolg de term 'Chinezen' als afkorting voor 'sommige Chinese toeristen'. Het lijkt wel of Chinezen de wereld niet begrepen hebben, of in een compleet andere wereld leven. Ze maken foto's van alles wat los en vast zit, staan in de weg, en snappen nooit iets van wat je zegt. Even dacht ik dat het alleen de 'westerlingen' waren die zich eraan irriteerden, maar toen een Chinees foto's van ons begon te maken tijdens ons ontbijt, zei de lokale Laotiaanse bevolking het ook: 'just stupid Chinese people'. Het beeld dat er busjes met Chinezen aan komen rijden, zie je hier op elke hoek van de straat.
De Chinese kinderen krijgen van hun ouders te horen hoe ze moeten staan voor de foto, het liefst naast een blond persoon, twee vingers omhoog, peace!, smile, foto, klik, en door naar het volgende marktkraampje voor de volgende foto. Ach, het levert in ieder geval bizarre taferelen op. En we kunnen er natuurlijk ook wel om lachen.

En dan nu, hetgeen waar jullie allemaal op zitten te wachten, een verslagje van onze ervaringen.
Na de laatste blog is er, natuurlijk, veel gebeurd. Allereerst Pai, het hippie dorpje in Noord Thailand. Wat was dat leuk! Lokale bevolking is er niet veel meer, er zijn nu vooral backpackers, maar het backpackerssfeertje is er zeker te vinden. Vooral in de avond is het dorp leuk, met een night market en wat leuke barretjes. Overdag hebben we de omgeving bezocht met een scootertje. Ik heb nog nooit scooter gereden, en dan gelijk links rijden in het Thaise verkeer, was een grote uitdaging. In Pai liepen veel mensen met mitella's, gips of verband, vanwege scooter ongelukken. Extra voorzichtig rijden dus, maar het is ons gelukt zonder er een enkel schrammetje aan over te houden. In de buurt van Pai hebben we een canyon bezocht. Een prachtig uitzicht, en als je over het randje kijkt, zie je dat je écht hoog staat.
O ja, intermezzo. Een compleet verschil met Nederland: als je naar een plek gaat om iets te bekijken, of het een grot, een canyon of een regenwoud is, dan loop je hier daadwerkelijk door de natuur. Logisch, zo lijkt het. Maar in Nederland, daar staan overal hekjes, waarschuwingsbordjes en aangelegde paden. Die heb je hier niet, dus je moet goed kijken waar je loopt; je wordt niet opgevangen als je valt.

Verder in Pai. We besloten naar de Hot Springs te gaan, natuurlijke warmwaterbaden. Bij zonsopgang scheen dit het mooist te zijn, vanwege de warmte van net water en de kou van de lucht. De dauw zou dan nog op het water hangen. Nou, de kou van de lucht was zeker voelbaar toen we om 6.30 op de scooter stapte. Omdat Pai in de bergen ligt, was het echt steenkoud! Onderweg maar even koffie scoren, bij de supermarkt die om 7.00 openging. Werkelijk de smerigste koffie ooit, maar het was warm, en we konden weer verder naar de Hot Springs. Omdat we zo vroeg waren, waren we de enige. Het was prachtig!

Na Pai zijn we naar Chiang Rai gegaan. Naast een night market heeft dit dorp niet veel. Eigenlijk niks. Iets buiten de stad ligt een witte tempel, die was wel mooi om te bezoeken. Maar na 1 dag ben je er wel klaar. Iedereen blijft daar kort, maar het is een goede uitvalsbasis voor je de grens naar Laos oversteekt.

Om Laos in te komen is een leuke opgave. Het is niet moeilijk, maar 'de bus naar Laos' is eigenlijk de bus naar een plek waar veel tuktuk's staan te wachten. De dure tuktuk breng je maar de grens. Na de paspoortcontrole van Thailand sta je in niemandsland. Er is een brug naar de overkant van de Mekong, waar je Laos ingaat. Het is nog een paar kilometer niemandsland naar de brug, dus te ver om te lopen. Een vaste shuttle bus brengt ons naar de grens van Laos. Eenmaal de grens van Laos door, sta je op een plek ver buiten het centrum van het dorp. Gelukkig hebben ze daar aan gedacht: een tuktuk staat voor je klaar. Wel iets duurder dan normaal, maar ja, je hebt 'm nodig, anders blijf je toch lekker staan?

Laos! De eerste dagen verbleven we in Huayxai. We hadden de Gibbon Experience geboekt; een paar dagen ziplinen door de jungle, slapen in boomhutten die je alleen ziplinend bereikt. Wat een geweldige ervaring! Afgesloten van de bewoonde wereld, ergens middenin de jungle. Zware wandelingen en ziplinen, prachtige uitzichten. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten!
Na de terugkeer in de bewoonde wereld, namen we de slow boat. Deze boot vaart in twee dagen over de Mekong, langs kleine authentieke Laotiaanse dorpjes, naar Luang Prabang. En dat is waar we nu zijn. Hier is één bekende bar waar iedereen heen gaat, Utopia. Die sluit om 23.00. Daarna gaat iedereen naar de enige plek in de stad waar je nog wél een drankje kan drinken, en dat is: jullie raden het nooit: de bowlingbaan! Zo stapt er om 23.15 zo'n honderd man een bowling centre binnen. Na een paar potjes zijn we heerlijk gaan slapen, en nu lig ik in het zwembad deze blog te schrijven.

De komende dagen gaan we Luang Prabang verkennen, waarna we langzaam aan naar het zuiden van Laos reizen. Nog genoeg te doen; geen dag die verveelt.

Liefs, Bart